Afstand

We leven zo langs elkaar heen de laatste tijd. Dat komt omdat je dood bent.

Ik ren van hot naar her, probeer alles goed te regelen, tussendoor ook nog een beetje te werken. Een nieuw bestaan op te bouwen.

We hebben wel eens vaker van die periodes gehad. Dan vreeën we ineens niet meer. Kleine irritaties. Grotere irritaties. Wat is er toch aan de hand met ons, ik zie je nooit meer. Je geeft geen antwoord als ik je wat vraag. Je zit altijd maar in jezelf; vindt me zeker niet belangrijk meer.

Als de zon schijnt denk ik niet aan je, dan wil ik vooruit. Het doet me zo goed, die paar uurtjes zon op mijn gezicht. Ik verlang er ook zo naar: lente.

Ik draaide onze liedjes met Lulu op mijn schoot. Ik geloof dat ze een beetje schrok toen ze zag dat de tranen over mijn wangen stroomden. Ze moest zelf ook huilen. Ze vraagt steeds wat je zingt, en dan vertaal ik het voor haar.

‘How can we hang on to a dream vind ik het moeilijkste.

‘Waarom gaat die mevrouw dan weg,’ wil ze weten.

‘Ik weet het niet. Die meneer begrijpt het ook niet, waarom het gaat zoals het gaat.’

‘Is die mevrouw mama.’

‘Ja... nee... een beetje.’

‘Zingt ze het voor jou,’ vraagt ze.

‘Ik denk het.’

‘Mag ik kijken of er nog wat lekkers is.’

‘Er is niks Lulu, ik heb niets gekocht, ik ben niet naar de winkel geweest.’

‘Ook geen chocola.’

‘Nee.’

‘Mag ik dan een sinaasappel.’

Ik vind het goed. Lulu holt naar de keuken terwijl jij She can’t sleep zingt.

Ik probeer me op je stem te concentreren.

‘Papa...’

‘Wat is er Swip.’ Hij ligt op de bank met zijn iPhone, ik op de fatboy. Ik probeer niet geïrriteerd te klinken.

‘Mag ik je een filmpje laten zien.’

‘Kun je je muziek uitzetten Swip, ik zit naar onze liedjes te luisteren.’

‘Sorry papa. Eén filmpje maar.’

‘Straks Swip.’

Lulu heeft een sinaasappel in tweeën gesneden en komt weer bij me op schoot zitten. Ik ben licht bezorgd over citrusvlekken op mijn broek.

‘Ik zal niet morsen papa.’

Nu zing je Some Say, het laatste liedje alweer. Er is iets veranderd, ik weet niet wat het is, maar iets is er anders geworden. Ik huil, ik mis je, maar het is bijna alsof jij het niet meer zelf bent die ik mis. Alsof het een niveau abstracter is geworden. Ik mis het idee Bibian, de mogelijkheid van Bibian. Niet meer de concrete Bibian die ik kende. Ik heb het opgegeven me er tegen te verzetten. Je bent er gewoon echt niet meer.

Ik probeer mijn gedachten te ordenen terwijl Valentijn, die aan tafel nog met zijn huiswerk bezig is, teveel lawaai maakt met een theekopje. Waarom drinkt hij niet gewoon, in plaats van te lepelen en daarbij irritante slurpgeluiden te maken.

‘Je moet echt stiller zijn Valentijn, anders wil ik dat je boven gaat zitten.’ Roep ik boos.

‘Ja papa.’

Geen goed vaderschap, vermoed ik.