Vijf maanden slaap ik nu alleen; soms met een
of meer kinderen, maar toch alleen. Het regent vandaag en het is koud. Ik word
verdrietig bij het idee dat jij daar maar ligt, in je houten kist, diep onder
de aarde; de natte, koude aarde. De zinloosheid daarvan.
We stonden bij je graf. Lulu en Swip gingen er
al snel vandoor, achter konijntjes aan. Valentijn sloeg zijn arm om mijn
schouder, om me te troosten. Hij is groot geworden.
Ik had bloemen voor je mee willen brengen,
maar was vergeten die te kopen. Dat komt dan de volgende keer wel. Ik kan me
moeilijk op je concentreren als de kinderen er zijn, maar wil ze toch ook graag
bij me hebben. We waren niet de enigen die hadden bedacht op eerste kerstdag
een bezoekje aan Sint Barbera te brengen. Kerst is een familiegebeuren.
Het is vakantie en de kinderen vervelen zich;
maken veel ruzie.
Vanmorgen heb ik eerst iedereen met
luizenshampoo behandeld, daarna gewassen en gecremespoeld. Al het beddengoed in
de machine gestopt en alle knuffels voor een paar dagen in quarantaine in een
grote plastic zak geknoopt. Lulu was woedend, maar uiteindelijk begreep ze het
wel.
Ik probeerde wat dingen op te ruimen. Vandaag
heb ik al je uitgeschreven baspartijen, oefeningen, toonladders, gekopieƫrde
jazz standards en aantekeningen van baslessen naar de papierbak gebracht. Ik
begrijp niet waar je de energie vandaan haalde om je in zoveel dingen zo
serieus te verdiepen en zo hard te studeren op alles wat je bezielde. Je hebt
me altijd verbaasd, en ik vond niets leuker dan toeschouwer te zijn van jouw
strijd om iets onmogelijks onder de knie te krijgen. Steeds opnieuw, stukje bij
beetje. Het ging je altijd om het leren, om het maken. Om de beweging ergens
naartoe, nooit om de stilstand van het resultaat.
Overal zie ik sporen van jou; zinnige en
onzinnige sporen. Aan mij de taak om die te scheiden.
Ik heb erg m’n best gedaan met koken. Swip
wilde een kalkoen, maar dat vond ik overdreven met z’n vieren.
We zaten pas om acht uur aan tafel. Ik had
kaarsen aangestoken en Lulu wilde een sterretje branden. Ik probeerde het
gesprek te volgen, maar het lukte me niet erg, was er maar half bij. Het ging
vooral over de keuze van de film die we zouden kijken. Ze konden het maar niet
eens worden.
Ik kijk nooit meer naar films. Sinds jij ziek
werd kan ik de concentratie niet meer opbrengen. Het medium boeit me gewoon
niet meer, niet als consument in elk geval.
Maar voor de kinderen is dat natuurlijk heel
anders, en zeker in de vakantie kom ik er niet onderuit van tijd tot tijd een
film met ze te kijken.
Ik wil eigenlijk alleen nog maar zinnige
dingen doen, geen tijd meer verdoen met trivialiteiten. Tegelijk realiseer ik
me de onmogelijkheid en de onzinnigheid daarvan. Daarbij is het heel zinnig en
belangrijk om af en toe met je kinderen naar een suffe film te kijken. Lulu die
op de bank tegen me aanhangt, Swip daarnaast gelukzalig met een blikje cola, en
Valentijn uitgestrekt op de fatboy met een kop thee.
Eerste kerstdag zit erop.
Beste Klaas,
BeantwoordenVerwijderenJouw laatste 4 woorden geven precies weer hoe het voelt, ook bij mij. Het is het "doorkomen".
Onze eerste kerst zonder onze partner.
Ik probeer het verdriet te ontvluchten door vanavond in de auto te stappen om in Zwitserland 4 dagen te gaan snowboarden.
Heb er zin in, maar ben er ook huiverig voor: "de 1e vakantie zonder...." Sterkte!
Er wordt veel aan jullie gedacht Klaas, het helpt natuurlijk niks,maar geeft misschien toch een warm gevoel.
BeantwoordenVerwijderenSterkte en een dikke knuffel voor jullie, Thea
goedemorgen klaas en kindjes
BeantwoordenVerwijderendoodgaan is doodzonde en zeker op een jonge, te jonge leeftijd
dat lulu en swip achter de konijntjes aan gaan achhhhhhhhhh het zijn kinderen, valentijn is al wat ouder, erg lief van hem om je te willen steunen/troosten, dat moet je koesteren.............voor je het weet zijn ze groot..............
en ja het ruzie maken dat is overal zo met kinderen ook al denk je van niet "ze" moeten hun eigen plek vinden in het leven en jammer genoeg hoort ruzie maken daar bij
wat betreft luizen shampoo dat was er in onze jeugd niet, door jouw schrijven ga ik terug in de tijd naar onze jeugd, toen werd er petroleum gebruikt, getver en jasses en daar gingen niet alleen de luizen/pietjes van dood, je stonk een uur in de wind en dan die luizenkam dat deed echt zeer, dit even terzijde
hoop dat jij en de kinderen en theo h. de rest van de dagen toch "goed" kunnen doorkomen en wie weet komen jullie nog wel gezellige mensen tegen, maak er wat van groetjes patty
Patty,
VerwijderenDankjewel!
Uit vorige blogs meen ik te mogen concluderen dat ook jij het niet makkelijk hebt en in "geleende tijd" leeft. Sterkte en nog "veel tijd" toegewenst.
ik doe mijn "best"
Verwijderendoe voorzichtig breek niets
goede heen en terugreis
en bedankt
aan iedereen
die tussen de regels door kunnen lezen
veel plezier en liefde
speciaal klaas de kinderen en theo h.
groeten patty
Dag Klaas,
BeantwoordenVerwijderenEind vorig jaar is mijn echtgenoot overleden aan kanker na een slopend ziekteproces. De jongste was zes toen de kanker zich openbaarde. Inmiddels zijn de kinderen tien, twaalf en veertien. 'Geen tijd verdoen met trivialiteiten' is heel herkenbaaar. We werden gedwongen om dat tijdens het ziekteproces al te leren. Ik merk dat ik de laatste tijd in afwegingen over wat we gaan doen een onderscheid maak tussen wat zinnig is voor de kinderen, voor mijzelf, voor de kinderen individueel of voor ons alle vier. Ik probeer daar wat evenwicht in te vinden. Het lijkt enigszins pramgatisch maar als ik het er zo met de kinderen over heb dan begrijpen ze dat heel goed. De kinderen wijzen daarbij mij ook min of meer de weg. Vanmiddag ga ik met de oudste dochter naar een tentoonstelling in de Hermitage. We verheugen ons daar beiden op. De jongens willen graag thuis blijven om te kunnen voetballen als het weer dat toelaat. Met een mobiel in de buurt vind ik dat prima. We verdoen geen van allen tijd met trivialiteiten.
Jouw kinderen geven mij door het weblog de indruk dat ook zij heel goed kunnen aangeven op welke manier zij prettig verder willen leven en hoe ook voor hun en voor jou alles zinnig en de moeite waard blijft. 'Amor vincit omnio'
Pfff, je hebt het ook niet makkelijk. Sterkte deze dagen.
BeantwoordenVerwijderenIk vind het lief dat je in de je-vorm schrijft.
BeantwoordenVerwijderenToen ik jullie eerste kerstdag zag lopen op St Barbara, wilde ik niet staren, maar jullie zagen er zo sterk en toch ook weer kwetsbaar uit daar lopend over dat brede grindpad. Jullie hoorden zo duidelijk bij elkaar, maar er miste ook iets, iemand.
BeantwoordenVerwijderenIk was er samen met mijn man en mijn broer, we komen al vanaf 1957 op de begraafplaats, we lopen er altijd een rondje, er komen steeds meer familieleden en bekenden bij. Sinds begin dit jaar ligt onze moeder er ook, en zo af en toe lopen we ook langs Bibian, die ik "ken" van haar collumns uit de margriet. En dan denk ik dus ook aan jullie. Ik wens jullie heel veel sterkte toe !
Yvonne