Dingen

‘Waarom ben je altijd zo lang weg’, zegt Lulu boos als ik weer thuis ben.

‘Ik was naar een ouderavond.’

‘Ik wil niet dat je weggaat. Ik wil bij jou zijn.’

‘Ik ga ook niet weg, Lulu. Maar ik had een ouderavond.’

Ze kijkt zo ernstig, ik schrik er soms van. Vanmiddag had ik een tienminutengesprek met haar juf en daar heb ik haar verslag van uitgebracht.

Ze is het er niet helemaal mee eens.

‘Ik ben niet altijd als laatste klaar.’

‘Dat zegt je juf ook niet. Ze zegt dat je veel sneller klaar zou kunnen zijn met je taakjes als je dat zou willen. Ze wil je namelijk graag wat extra’s geven.’

‘Ik doe er zo lang over omdat ik netjes wil werken.’

‘Hmmm.’

Ik denk en vermoed van alles maar ik weet het ook niet. Ik zie een klein verdrietig meisje dat het heel goed doet op school, maar misschien nog beter zou kunnen. Ik denk dat Lulu het beste stel hersens heeft van ons allemaal. Ze let ontzettend goed op en onthoudt alles.

‘Ik wil tegen je aan liggen papa.’

Dat mag natuurlijk. Ze ligt boven haar oudste broer op een stapelbed. Ze heeft zich omringd met wel vijftig knuffels, van kleine onaanzienlijke beertjes en poesjes tot een gigantische Pongo uit de honderd-en-een Dalmatiërs. Ze ligt zelf onder een veel te dunne roze fleece deken en heeft haar donzen dekbed over Pongo gelegd. ‘Anders krijgt hij het koud.’

‘Heb jij het nu niet koud dan.’

‘Nee hoor papa. Ik heb het nooit koud.’

Ik probeer een stukje dekbed over Lulu heen te leggen maar ze is onvermurwbaar. ‘Niet doen papa, dan krijgt Pongo het koud.’

Pongo is op diverse plekken opengescheurd langs de naad, waardoor de vulling - een soort plastic stro - er uitstulpt. Ik vind het een lelijk en vies beest, rijp voor de vuilniswagen, maar dat is onbespreekbaar.

‘Zou jij het leuk vinden om weggedaan te worden papa.’

Nee dat zou ik niet leuk vinden.

‘Nou dan.’

We liggen een tijdje tegen elkaar aan. Ik wou dat ze wat vrolijker keek. Ze kijkt zo volwassen en ernstig uit haar ogen. Ik word er een beetje verdrietig van. Maar misschien is ze ook gewoon moe.

‘Wat zal ik morgen voor sticker op mijn kalender plakken,’ vraagt ze.

Ze heeft een kalender gemaakt om de dagen tot Kerstmis af te tellen.

‘Iets met paarden?’ suggereer ik laf. Ik heb geen idee wat voor stickers ze allemaal heeft.

Lulu is blij.

‘Een wit paard of een bruin.’

Het maakt mij niet veel uit. ‘Een bruin,’ opper ik.

‘Ik doe toch liever het witte paard,’ zegt Lulu.

Dat lijkt mij ook beter.

‘Ga maar lekker slapen meisje.’

‘Ga je alweer.’

‘Ik moet nog wat dingen doen.’

‘Wat voor dingen dan?’

‘O gewoon. Dingen.’