Op tweede kerstdag aten we bij mijn stiefzusje
M. Het was heel erg gezellig, er waren veel kinderen en M. had ontzettend haar
best gedaan. Ik ontmoette haar vriendin J., die vier jaar geleden haar man
verloor aan kanker.
J. had inmiddels haar leven redelijk op de
rails en ook al een nieuwe liefde gevonden. Ik merk dat de schrik mij elke keer
om het hart slaat als ik hoor hoe lang ‘ervaringsdeskundigen’ er over doen voor
ze hun leven weer een beetje op orde hebben: enige jaren op zijn minst.
Dat wil ik niet, denk ik bij mezelf. Daar heb
ik helemaal geen tijd voor. Ik ben al twee en vijftig en voor je het weet is
het afgelopen. Ik wil nu leven, gelukkig zijn, verliefd zijn. Ik wil het
allemaal. Nu.
Mijn tafeldame was een nichtje van M., een
meisje van negentien jaar voor wie het leven niet al te royaal was geweest. We
praatten. Op een gegeven moment schoot ik vol. Ze pakte mijn arm en zei: ‘Je
moet er niet naar op zoek gaan. Het komt vanzelf. Als je er naar gaat zoeken
vind je het zeker niet.’
Ik moest een beetje lachen omdat ze nog zo
jong was en zulke wijze woorden sprak. ‘Dat is wel heel erg Zen, wat je daar
beweert,’ zei ik streng.
Ik realiseerde me dat ze groot gelijk had.
Ik wil te veel, te snel. Dat gaat niet. Dat
hoort niet. Mag niet.
Maar ik kan niet tegen stilstand. Bibian is
dood, die komt nooit meer terug. Ik ben in de rouw, ben verdrietig en dat heeft
tijd nodig. Alleen: die tijd heb ik dus niet. Ik wil in elk geval niet gaan
zitten wachten tot het over is; tot ik alles braaf verwerkt heb. Ik wil het ook
helemaal niet verwerken.
Ik wil Bibian en al mijn verdriet helemaal
niet kwijt, maar juist meenemen naar mijn nieuwe leven. Wat dat ook moge zijn.
Waarom zou dat niet kunnen; het permanent bij me dragen als een potje van vuur,
een bron van energie.
Ik word vooral gek van dat wachten. Daar ben
ik veel te ongeduldig voor. Wachten op wat, op wie?
Dat kan ik niet.
Ik ben altijd gewoon overal op afgestapt en
heb dan ook vele malen mijn kop gestoten, blauwtjes gelopen en afwijzingen
geïncasseerd. Maar het heeft me ook heel erg veel opgeleverd en voor een hoop
turbulentie gezorgd.
Ondertussen breng ik de avonden vooral thuis
op de bank door, al of niet achter mijn laptopje, schrijvend, lezend of in
gedachten.
Dan is de stilte soms overweldigend. Maar van
binnen stormt het zo hard dat ik mijn bloed kan horen ruisen in mijn oren.
Alles op zijn tijd Klaas, natuurlijk vergeet je Bibian nooit maar zolang je verdriet nog zo heftig is moet je wel een heel begripvolle dame ontmoeten joh.Een relatie is dan bijna niet te doen, maar ik weet zeker dat er iemand op je pad komt, je bent namelijk een topper en fijne vader, daar houden de vrouwen van hoor ;-)
BeantwoordenVerwijderenGroet, Thea.
Volg je eigen weg!!
BeantwoordenVerwijderenKlaas er zijn geen regels voor waneer
BeantwoordenVerwijderenen er is zeker geen stilstand ook al lijkt dat zo.....integendeel
het komt vanzelf , heb vertrouwen!!
groet Ans.
het gekke is dat je denkt dat je stilstaat ... maar je staat niet stil. :-)
BeantwoordenVerwijderenWat jij wilt, wat jou past, dat mag en dat kan, dat hoort voor jou.
BeantwoordenVerwijderenMaar alsjeblieft Klaas, denk niet dat je nu niet leeft. Dit is je andere leven. Zo had je het niet gewild, zo had je het je niet voorgesteld, maar zo is het wel. Je staat niet stil, je bent niet in limbo, je zegt het zelf "van binnen stormt het", van binnen leef je wat af.
(en van buiten vast ook, met drie opgroeiende kinderen :-))
Lieve klaas, na twee weken alleen dacht ik ook al: ik wil en kan dit niet. Ik wil delen. Zo veel mogelijk.
BeantwoordenVerwijderenMet een lotgenoot. Ik heb m gevonden. Voel me gelukkig. Iedereen zal het idioot snel hebben gevonden maar voor
mij werkt het. En de rouw doen we samen. Elke dag. Ook dat kan gewoon.
doe wat je denkt dat goed is
BeantwoordenVerwijderenen hoezo mag niet
alleen jij bepaald
groetjes patty
dag Klaas. Je hebt nog een heel leven voor je. Ik vind dat je daar van uit moet gaan. Ik ben zelf 58 en was 52 toen mijn vrouw ook aan kanker overleed. Ze was pas 45 jaar.Eigenlijk kan ik pas van de laatste 2 jaar zeggen dat het goed met ons gaat.Toch kijk ik niet op die periode terug als een kwelling. Ik put er nu eigenlijk vaak kracht uit. Ik denk nu vaak; ik heb het allemaal doorstaan, met de kinderen gaat het goed, wat kan mij nu nog gebeuren. Je zegt dat je stilstaat maar dat is niet zo. Langzaam maar zeker komt je geluk weer terug, alleen wil je, net als ik toen veel sneller.Al die nieuwe relaties zijn een vervanging voor Bibian. Je wilt terug naar de tijd toen alles nog mooi was. Nu voelt het leven zwaar en vooral oneerlijk. Bibian zal nooit uit je gedachten gaan.De herinnering aan Bibian zal ook niet weggaan maar je krijgt er in de toekomst een vrouw bij.Als het verdriet wat is gesleten blijven mooie herinneringen over. Die kun je delen met je kinderen en je nieuwe liefde. Natuurlijk kun je nu al nieuwe relaties aangaan, maar besef hoe moeilijk dat zal zijn als je nog zoveel verdriet hebt. En de tijd die het kost heb je echt! Geluk is niet alleen bestemd voor mensen jonger dan wij. D
BeantwoordenVerwijderenIk sluit me helemaal bij de woorden van meneer Anoniem aan, hij verwoord het perfect. Geef het tijd Klaas.
BeantwoordenVerwijderen