Vuur

Op de terugweg uit Groningen luister ik naar de cd van Alabama Shakes, die ik in mijn lunchpauze heb gekocht. Een combinatie van vroege soul – uit de tijd dat die nog erg op rock & roll leek – en punk. Een nieuw bandje, dat ik pas ontdekt heb. Ik denk dat Bibian ze ook erg leuk zou hebben gevonden. Het vuur en de passie spatten er vanaf. Het ligt wel een beetje in de lijn van The Black Keys, die we samen twee keer zagen spelen. We hadden altijd van die bandjes die we een tijdje bewonderden, en dan weer uit het oog verloren. Aan sommige van onze liedjes kun je dat goed horen: o ja, toen luisterden we naar The Bees. Ook zo’n alweer verdwenen bandje dat wij in Amsterdam in Bitterzoet zagen. Dat gevoel van opwinding: naar een nieuw bandje gaan kijken, hebben we altijd gekoesterd. Hoe klinken ze ‘live’, waar spelen ze op; dat heb ik al zolang ik me kan herinneren.

Bibian is nu bijna vier maanden dood. Ik mis haar vreselijk, ontzettend. Het gemis snijdt door mijn ziel. Steeds opnieuw dringt het tot me door dat het ‘echt’ is, en niet tijdelijk. Ik geloof dat ik het begrip ‘eeuwig’ niet begrijp. Het zegt me gewoon niets. Ik wil en kan het niet accepteren.

In een opwelling stop ik op een parkeerplaats om naar huis te bellen. Ik krijg een verbaasde Valentijn aan de telefoon. Alles is goed.

Ik vraag me soms af of het wel ‘normaal’ is dat ik haar nog steeds zo mis, nog steeds zo dol op haar ben. Ik vraag me af hoe andere weduwnaars daar over denken. Of die mij een beetje meewarig aanzien, denken: ach, die arme vent. Naïef. Hij is duidelijk nog in de eerste fase van zijn verdriet, straks gaat hij haar al een beetje relativeren. Dan krijgt hij een leuk vriendinnetje, en dan verdwijnt ze nog wat meer naar de achtergrond. Uiteindelijk gaat hij zijn huwelijk dan wel in het juiste perspectief zien.

Die gedachte benauwt mij. Ik wil deze pijn altijd blijven voelen. Ook als ik van iemand zou houden, een nieuw verbond zou sluiten. Mijn hart is groot genoeg.

Er wordt al genoeg gerelativeerd op deze wereld. Genivelleerd, gelijkgetrokken. Ik geloof dat ik dat niet kan, niet wil. Ik doe iets helemaal, of ik doe het niet. Niet maar half, en ook niet om wat het mij eventueel oplevert.

Je doet het omdat je erin gelooft, omdat het belangrijk is. Ik ben ook niet ‘zomaar’ met Bibian getrouwd. Ik wist wat ik deed, en wat de consequentie was. Ik was volstrekt zeker van mijn zaak. Ik vond het een uiterst intieme aangelegenheid. Reden voor een feestje achteraf, zeker, maar eerst en vooral iets tussen haar en mij. Een close-up.

Ik draag mijn trouwring nog altijd, en Bibian de hare. Vurig en met passie, zoals Alabama Shakes klinkt over de speakers in mijn busje.