Eindmusical

 

Een week voor Bibian stierf had Valentijn zijn eindmusical als groep acht-er. Ze moest en zou erheen. Het ging haar niet om de productie zelf, een gelikt semi-geëngageerd verhaal uit de koker van een bureau dat musicals op maat aan basisscholen verkoopt, maar ze wilde haar oudste zoon laten zien dat ze er tot haar laatste snik voor hem was. Valentijn had een piepklein rolletje toebedeeld gekregen, niet meer dan een paar woorden tekst, maar voor hem was het het hoogtepunt van het jaar.

Na de Cito toets waren er nog maar weinig gewone lessen; er werd vooral gerepeteerd aan het stuk. Vanwege het ongewisse van de toekomst, de opwinding over de enorme veranderingen die op til waren, was de klas nu hechter dan ooit. Voor het laatst waren zij ‘oudsten’ om straks ergens weer helemaal onderaan de ladder te staan.

Bibian was op sterven na dood. Ze at alleen nog ijsklontjes en braakte alles uit. Maar ze had zich er zo op verheugd haar jongetje te kunnen toejuichen. Ze was zo ontzettend trots op hem, en ze wist dat ze hem niet meer op de middelbare school zou zien. Dat haar leven bijna voorbij was.

We hadden een rolstoel gehuurd, en ik had van de school de verzekering gekregen dat het theater voor ons toegankelijk was. Het leek ons beter naar de uitvoering voor de kinderen te gaan en niet naar die voor de ouders. Ze zou bedolven worden onder alle aandacht en elke fysieke aanraking was haar een marteling geworden.

Ik had grote twijfels, maar ze kleedde zich aan en zat met haar jas klaar in de gang.

‘Weet je het echt zeker? Kom je die trappen wel af?’

Ik hield mijn hart vast, gaf haar een extra dosis morfine en propte mijn tas vol met blauwe kartonnen kotsbakjes. Ze dronk nog wat ijswater en kotste het meteen weer uit.

‘Ik vind het geen goed idee. Als je ook nog van de trap valt... Het is onverantwoordelijk. Valentijn begrijpt het heus wel als je er niet bent.’

We gingen natuurlijk toch. Wat had ze te verliezen.

Drie trappen af was eigenlijk geen probleem. Het was vooral de terugweg die haar zorgen baarde. Ik hielp haar ons busje in en reed zo voorzichtig als ik kon, elke hobbel in de weg vermijdend.

Desnoods had ik haar naar de hel gereden; als ze maar naast me zat. Het werd ons laatste uitje.

Ze bleef de hele weg braken en leegde haar bakje uit het raam.

In haar stoel reed ik haar het theater binnen. Er werd een plek voor ons vrijgemaakt helemaal vooraan. Vanwege de inspanning en de morfine sliep ze het grootste gedeelte van de voorstelling, maar ze was er wel. Klasgenootjes van Valentijn vielen uit hun rol wanneer ze haar ontwaarden. Stootten elkaar aan: kijk daar, dat is de mama van Valentijn.

Het voelde of het eindapplaus voor haar was.