Cyclus

 

Ik kan niet tegen stilstand. Het gevoel nergens naar op weg te zijn, geen potjes op het vuur te hebben, geen concreet doel met een duidelijke deadline, al is het maar voor mezelf. Daar word ik onzeker van. Ik ga me nutteloos voelen, raak gedeprimeerd. Ik loop met mijn ziel onder m’n arm, vlucht het huis uit, stap op de fiets, verdoe mijn tijd achter kopjes koffie in het café. Prietpraat. Zelfhaat.

Misschien is het ook dat ik ineens weer alles zelf moet verzinnen en op waarde moet zien te schatten. Ik zit vol plannen en ideeën, maar zijn ze levensvatbaar?

Loop ik niet te hard van stapel.

Bibian en ik waren eindeloos in gesprek over al onze projecten, gezamenlijk of apart. We deelden onze onrust, onze onzekerheid, onze twijfel.

Mijn leven lijkt een eindeloze herhaling van dezelfde cyclus: leegte, niets omhanden, diepe depressie, vertwijfeling, dan toch maar weer ergens aan beginnen, eerst met de moed der wanhoop, dan geleidelijk met meer enthousiasme, er komt nog een project bij, van het een komt het ander en ach, waarom ook niet, hup! nog maar een klusje aangenomen. Op de een of andere manier lukt het me alles net op tijd tot een goed einde te brengen, veel heeft het natuurlijk niet opgeleverd, maar vooruit! elke cent is meegenomen, en het staat zo goed op de cv.

En dan met de euforie van het succes nog in m’n oren: leegte, niets omhanden, diepe depressie.

Leer ik daar dan iets van? Nee daar leer ik niets van.

Vermoedelijk is het genetisch bepaald, ik zie het ook bij Swip. Die zweeft net als zijn ouders tussen tomeloze energie, manische werkdrift en totale lethargie, onzekerheid, verveling en wanhoop.

Bibian en ik liepen niet synchroon in deze cyclus, waardoor we elkaar telkens opnieuw moed in konden spreken, adviseren of ons desnoods vreselijk aan elkaar konden ergeren.

Wat is er toch met je, zei Bibian regelmatig, je bent werkelijk niet te genieten de laatste tijd.

Wat een onzin, laat me met rust!

Ah! Ik weet het al, je hebt je stuk af en je bent nog niet begonnen aan het volgende.

Nu moet ik dat allemaal zelf verzinnen. Reflecteren heet dat.

Ik geloof dat ik er eigenlijk ook gewoon niks aan vind, alleen te leven, zonder maatje, vriendin, partner, medevennoot, bedgenoot.

Niet dat Bibian inwisselbaar is, maar zij was het nou juist allemaal. Precies wat ik altijd had gedroomd en gehoopt dat ze zou zijn, lang voordat ik haar kende. Een combinatie van het huwelijk van mijn ouders – maar dan gezien door de ogen van de buitenwacht, met een beetje vaseline op de lens – en dat van Lennon en McCartney. Pas de laatste jaren ben ik me dat meer en meer gaan realiseren. Maar goed, ik zit dus vermoedelijk weer eens in het begin van mijn cyclus. De vruchtbare dagen moeten nog komen.