Kalverstraat

Ik loop met Lulu aan mijn arm op zaterdagmiddag door de Amsterdamse Kalverstraat op zoek naar een speelgoedwinkel. Ze praat honderduit over het speelgoed dat ze wil hebben, waarom ze het wil hebben, wat ze er mee gaat doen en over school, vriendinnetjes, mama. Ik doe heel erg mijn best naar haar te luisteren maar het lukt me gewoon niet. Ik neem het niet op. System overload. Alleen als ze iets over Bibian zegt registreer ik het.

Het is druk in de stad, veel toeristen uit binnen- en buitenland. Steeds die weeë geur van wiet in mijn neus als ik een groepje jongelui passeer. Ik heb er nooit de lol van kunnen inzien.

Ik ben een beetje in paniek. Wil eigenlijk naar huis, de deur achter me dicht trekken, in bed gaan liggen. Weg. Anders geformuleerd: ik heb een zware depressie. Ik kan niet tegen dit jaargetijde, dit weer, drukte, teveel glaasjes rode wijn, verwarrende en tegenstrijdige gevoelens, zorgen om de kinderen en mijn doffe verdriet. Alsof ik opgesloten ben in een egaal witte kamer zonder deur, met één klein raampje hoog bovenin en fel TL-licht dag en nacht. Vage geluiden van een feestje dringen door de dikke muren.

Lulu ziet er redelijk gelukkig uit. Zij bekijkt de wereld vanuit een ander perspectief. Ze heeft zin om iets te kopen van haar opgespaarde zakgeld. Het maakt haar eigenlijk niet zo veel uit wat.

Ik ken dat gevoel heel goed, maar dan uit onrust, onvrede. Een cd kopen of een boek. Consumeren. Een overbodige aanschaf om heel even dat gevoel van verlamming kwijt te zijn. Voor Lulu is het anders. Zij is gewoon trots op haar spaarcentjes en de relatieve financiële onafhankelijkheid die ze haar geven. Ik had een keer geen geld in huis om de schoonmaakster te betalen. Lulu trok zonder blikken of blozen haar portemonnee en overhandigde mij een briefje van vijftig. Ze hoefde geen rente, zei ze erbij.

In de speelgoedwinkel kan ze niet besluiten. Ze kiest uiteindelijk een heel klein plastic fantasiediertje dat ik voor haar afreken. Als ze het buiten uitpakt hoor ik aan haar stem dat ze licht teleurgesteld is. Het is niet helemaal wat ze ervan had verwacht.

Mijn leven is op dit moment ook niet helemaal wat ik ervan had verwacht. Ik was zo vreselijk gelukkig met mijn gezinnetje, mijn simpele, overzichtelijke  burgermansbestaan. Nu loop ik met Lulu aan één arm en mijn ziel onder de andere arm over straat. Ik wil deze rol helemaal niet spelen: die vent met zijn overleden vrouw en zijn lieve dochter die zo op haar lijkt. Zie hem daar lopen, op een druilerige zaterdagmiddag in de kalverstraat, op zoek naar een speelgoedwinkel. Hij hoort niet eens wat ze tegen hem zegt. Hij wacht tot het ophoudt; tot het overgaat.