In april, mei en juni 1989 speelde ik met mijn gitarenseptet The Seven Slowhands een reeks concerten in de Sovjet Unie, Mongolië, de Volksrepubliek China en Indonesië. We speelden muziek die ik speciaal had gecomponeerd voor het septet dat bestond uit gitaristen Vincent van Warmerdam, Corrie van Binsbergen, Edwin Ligteringen, Franky Douglas, Hans Croon, John van der Veer en mijzelf. Ik hield een dagboek bij.

 

16 april 1989
Zenuwachtig en gespannen neem ik thuis afscheid van Riëtte. Ik ben zo stijf als een plank en slik al meteen mijn eerste spierontspanner. De angst slaat me om het hart, ik ben nog nooit zó lang zonder Riëtte geweest en ook al jaren niet zo lang van huis. Als August ons maar opwacht op het vliegveld in Moskou en als mijn rug me maar niet in de steek laat. Op Schiphol is de sfeer nerveus en ik ben blij dat ik thuis al afscheid heb genomen; iedereen staat een beetje te snotteren.
    Voor ik het weet zitten we in het vliegtuig en na een vervelende tussenlanding in Oost-Berlijn landen we in Moskou. De douane vraagt niets en kijkt bij niemand in de koffer. Gelukkig staat August ons inderdaad op te wachten. Op het vliegveld blijkt al meteen dat de Russische gastorganisatie helemaal niets heeft voorbereid en nauwelijks in onze komst geïnteresseerd is. We worden door wat zenuwachtige jongetjes over een paar taxi’s verdeeld. Alleen Vincent en ik rijden met August mee in zijn oranje Citroën 2CV, waarmee hij aardig opzien baart in de stad.
    We worden naar het Hard Rock Café in Gorkipark gebracht, waar de voormalige protestzanger en tegenwoordige miljonair-manager-mafioso Stas Namin zetelt; een dikke pasja met veel haar in een zwart maatpak. We krijgen een overigens behoorlijke maaltijd in zijn restaurant (spaarzame verlichting, zachte, beschaafde hardrock, Russen met lang haar en spijkerpakken die er uitzien als Duitsers) en dan blijkt dat de Moskouse rockgroep Nikolai Kopernick, die ons onderdak zou verschaffen, pas twee uur geleden van onze komst op de hoogte is gesteld. Twee van de vier voor ons geplande concerten zijn afgelast omdat het Plenum van de Sovjet Kosmonauten de zaal heeft geclaimd voor een congres.
    Gelukkig blijft iedereen vrolijk, en uitgeput lig ik om een uur of één in bed in het huis van August en Masja. Ik voel me niet zo lekker en kan niet goed in slaap komen. Pas om een uur of zes lukt dat wel.