Luizen

Omdat er op woensdagmorgen in Lulu’s klas geluisd wordt, ga ik elke dinsdagavond met haar onder de douche, gewapend met een fles shampoo, cremespoeling, een borstel, een luizenkam, een washandje dat Lulu voor haar ogen houdt zodat er geen shampoo inkomt, en een handdoek om tussen de sessies door haar gezicht af te drogen. Het is tegenwoordig minder een gevecht dan vroeger, ze ziet er nu zelf ook wel de noodzaak van in.
Ik heb een godsvermogen uitgegeven aan diverse merken luizenshampoo, van ingedikt rattengif tot mild verdovend, maar daarmee ben ik opgehouden. Had ik net de kinderen luizenvrij, zaten ze een week later toch weer onder, omdat een van de klasgenootjes niet behandeld was.
Volgens S. werkt glijmiddel van de condomerie ook heel goed, maar ik heb het nog niet uitgeprobeerd.
De eerste keer dat wij met het verschijnsel werden geconfronteerd, hebben we alle kleren, ook die netjes opgevouwen in de kast lagen, grondig gewassen, de tapijten gezogen en vervolgens met tapijtreiniger behandeld, de gordijnen naar de stomerij gebracht en alle knuffels – okay, op konijn na, die na lang onderhandelen, met een brilletje op meemocht in de wasmachine – in vuilniszakken geknoopt, die wij om de beurt een nacht in de vriezer legden. Toen er nog geen week later opnieuw luizen bij de kinderen werden geconstateerd, waren wij wanhopig: we konden dit toch niet elke week zo herhalen?
Ik kan me overigens niet herinneren ooit zelf luizen te hebben gehad op de lagere school; dat kwam gewoon niet voor. En als het al voor kwam, dan waren het altijd hele vieze kinderen uit armlastige kunstenaarsgezinnen waarvan iedereen ‘het toch al gedacht had’.
‘Doe je je oorbellen uit, Lulu?’
‘Ja, papa.’
Ik ben een keer pijnlijk met de kam in een van haar bellen blijven haken.
‘Mag ik zelf wassen?’
Dat mag, hoewel ik het heerlijk vind haar prachtige lange dikke haar te wassen. Lulu’s puberende broers willen het inmiddels echt niet meer.
Cremespoelen mag ik wel doen, maar daarna wil ze eerst zelf met de borstel de ergste klitten er uit halen. Als ze klaar is, mag ik met de luizenkam.
‘Heb ik luizen, papa?’
Lulu wil altijd precies weten hoeveel luizen ze heeft; het tellen is een belangrijk onderdeel van het ritueel.
Soms zijn het er een heleboel, soms helemaal geen, maar sinds we dit elke dinsdagavond doen, krijg ik nooit meer vernederende telefoontjes van de luizenmoeder dat er bij Lulu ‘lopende’ luizen zijn geconstateerd. Bovendien: hoe zouden die beesten zich anders moeten voortbewegen?
Soms hoor ik van Lulu dat ze ‘neetjes’ had (luizeeieren), maar meestal hoor ik niets, en zolang Lulu het nog toelaat, blijf ik haar trouw kammen.