Moe

Ik ben zo oneindig moe dat ik alleen nog op de bank wil liggen. Swip ratelt maar door over een aflevering van South Park en over legaal en illegaal vuurwerk. Ik probeer naar hem te luisteren, maar het gaat gewoon niet. Ik neem de woorden niet op, kan me niet op zijn stemmetje concentreren. Ik knik af en toe van ja of mompel ‘aha’. Ik wil dat hij ophoudt, stil is, me met rust laat, maar dat zeg ik niet tegen hem.
    ‘Is er een toetje?’
    Altijd weer die vraag.
    ‘Nee, er is geen toetje.’
    De wijn is op en ik heb ontzettende zin om een paar flinke glazen wijn te drinken om mezelf een beetje te verdoven. Ik weet dat ik er zwaar voor gestraft zal worden, maar ik wil het. Ik voel me zo godskolereallejezus eenzaam en verdrietig. Ik weet niet eens meer of het zelfmedelijden is, of dat het komt omdat ik Bibian zo mis. Het zal wel een combinatie zijn.
    ‘Zal ik even een toetje gaan halen, jongens?’ zeg ik dus. Dan kan ik namelijk meteen voor mezelf een fles rosé scoren.
    ‘Tiramisu!’ juicht Lulu.
    ‘Neen je ook cola mee?’ vraagt Swip.
    Ik vind alles goed, als ik maar even weg kan. De deur uit, even alleen in de koude avondlucht. Niemand die tegen me praat.
    ‘Jullie hoeven niet af te wassen,’ zeg ik nog, ‘maar ik wil wel dat jullie de tafel afruimen.’
    ‘Okay.’ zegt Swip gelaten.
    Omdat iets in zijn toon me irriteert voeg ik er aan toe dat hij ook de vuilniszak beneden moet zetten.
    ‘Hoezo ik?’ zegt hij beledigd.
    ‘Omdat je broer er niet is en omdat Lulu nog te klein is.’
    ‘Lulu is helemaal niet te klein!’ zegt Swip boos.
    ‘Wel!’ zegt Lulu.
    ‘Het kan me niet schelen,’ zeg ik streng, ‘maar ik wil dat die zak beneden staat als ik terug kom. Denk erom hoor! Anders gaan we geen…’
    Ze kijken me afwachtend aan maar ik weet niets te verzinnen.
    Doe niet zo stom, vent, denk ik bij mezelf. Niet straffen: belonen.
    ‘Als jullie alles doen wat ik gevraagd heb, gaan we misschien straks nog iets leuks doen.’ zeg ik halfhartig.
    ‘Doolhofje?’ zegt Lulu.
    ‘Een film kijken?’ zegt Swip.
    Ik geef geen antwoord en trek de deur achter me dicht. Ik wil geen film kijken en ook geen spelletje doen. Ik wil dat ze naar bed gaan en er niet meer uit komen, en ik wil op de bank liggen met een glas rosé en nergens aan denken. Ik wil dat Bibian terugkomt.
    Als ik thuiskom hebben ze alles gedaan wat ik gevraagd had.
    ‘Gaan we nu doolhofje spelen?’ zegt Lulu. Het spel ligt al klaar op tafel.
    ‘Eén spelletje, jongens. Daarna moeten jullie meteen naar bed.’
    Ik worstel me door het spel, sus een ruzie die dreigt te ontstaan omdat Lulu slecht tegen haar verlies kan, laat ze hun tandjes poetsen en weet ze ook nog toe te dekken.
Daarna sleep ik me naar de bank. Nu wil ik helemaal niets meer.
    Die rosé komt wel een andere keer.