Mythes

Lulu wordt groot; langzaam komen er scheurtjes in haar geloof in de mythes en verhalen die ze altijd voor waar hield. Dat lijkt me goed en niet meer dan normaal, maar van sommige zou ik liever willen dat ze er nog wat langer aan vasthield. Ze zijn me te dierbaar, en inmiddels een deel van onze familiegeschiedenis geworden.
    Dat Lulu niet meer in Sinterklaas gelooft, vind ik bijvoorbeeld geen probleem. Het werd ook wel een beetje ongemakkelijk met twee oudere broers die voortdurend flauwe insinuerende grappen maken, hun schoenen niet meer willen zetten, en in plaats van loyaal met hun zusje Sinterklaasliedjes te zingen, alleen nog hilarische obscene rijmpjes brullen.
    De tandenfee heeft Lulu nooit serieus genomen, het kwam haar gewoon wel goed uit dat er, toen ze aan het wisselen was, ’s morgens wat kleingeld in de plaats van een bloederige, te vroeg losgetrokken tand of kies onder haar hoofdkussen lag.
    Een andere mythe is die van Konijn. Konijn is er al sinds Lulu’s geboorte, en is inmiddels een volwaardig lid van het gezin. Konijn kan praten, heeft een verjaardag, een leeftijd, een garderobe, en is zelfs aan stemmingen onderhevig - die overigens opvallend synchroon lopen met die van Lulu - en eet regelmatig mee aan tafel. Maar Lulu is een oplettend meisje, en het is haar niet ontgaan dat het Konijn met wie ze op baby,- en peuterfoto’s staat, een maatje kleiner is dan haar ‘huidige’ Konijn.
    De waarheid is dat ze Konijn als peuter een keer heeft laten vallen toen ze bij Bibian voorop de fiets in haar kinderzitje in slaap was gevallen. Bibian en ik hebben tevergeefs vele malen - in de stromende regen - dezelfde route gereden en de volgende dag briefjes met een foto van het vermiste Konijn in brievenbussen gestopt. Korte tijd later vond ik een vrijwel identiek exemplaar - alleen dus een maatje groter - in een kinderboetiek in de Van Baerlestraat. Als ik daar wel eens - voorzichtig - iets over zei, werd Lulu woedend en sprongen de tranen haar in de ogen, maar tegenwoordig vraagt ze er zelf wel eens naar.
    De laatste mythe, en wat mij betreft de mooiste, is het verhaal over hoe Bibian en ik elkaar leerden kennen.
    Bibian kon redelijk goed jongleren met drie en vier sinaasappels, kon op haar handen lopen, en praten als een buikspreker. Toen Lulu op een keer vroeg waar ze dat geleerd had, zei ze dat ze vroeger in het circus had gewerkt. ‘Ja,’ zei ik toen, ‘daar heb ik mama ook voor het eerst gezien. Ze was clown en acrobaat en ik werd meteen verliefd op haar. Ik wilde met haar trouwen, maar dat mocht niet van de circusdirecteur. Hij wilde haar wel aan me verkopen, maar vroeg veel meer dan ik kon betalen. Toen heb ik eerst zeven jaar borden moeten wassen in een restaurant om het bedrag bij elkaar te sparen, voordat mama en ik eindelijk konden trouwen.’
    Maar nu ben ik dus de enige in huis die het nog wil geloven.