Fatoe

‘Kom snel kijken, Lulu,’ roept Swip vanuit z’n kamer.
    ‘Nee!’ roept Lulu, die net afscheid van een vriendinnetje aan het nemen is.
    ‘Papa, kom jij dan kijken?’ roept Swip op een toon die geen tegenspraak duldt.
    Ik loop zijn kamer binnen waar hij in het donker achter zijn computer zit. ‘Ik speel Grand Theft Auto IV, een super vette game die ik net heb gedownload,’ zegt hij enthousiast. Het is een beetje vormgegeven als de cover van de vijftigerjaren detectives die mijn ouders lazen. ‘Kijk papa, dat zijn hoeren,’ zegt Swip, ‘die heb ik allemaal doodgereden. Fatoe!’ Nu zie ik dat er langs het trottoir inderdaad een aantal schaars geklede dames badend in hun eigen bloed liggen.
    ‘Gatverdamme, Swip, wat is dat voor een belachelijk spel,’ zeg ik boos, ‘en dat laat je toch niet aan je zusje zien. Lulu is pas acht!’
    ‘Waarom niet?’ roept Swip verontwaardigd, ‘bij ons in de straat heb je toch ook van dat soort vrouwen?’
    ‘Pardon?’ reageer ik geschrokken. ‘Bij ons in de straat? Waar dan?’
    Hij wijst uit het raam in de richting van de Ruysdaelkade, waar inderdaad vrouwen achter de ramen zitten.
    ‘Zijn dat hele chique hoeren?’ wil Swip weten.
    ‘Hoezo? Wat bedoel je?’
    ‘Nou,’ zegt Swip, ‘op weg naar school fiets ik altijd over de walletjes, en daar zitten ook van die vrouwen, maar dat is het centrum. Dit is Amsterdam-Zuid.’
    Ik begrijp het nog steeds niet helemaal.
    ‘Hier wonen toch alleen rijke mensen, papa?’
    Ik kijk naar mijn zoon van twaalf met zijn eeuwige rood met witte baseball sweater, zijn zwarte Ray-Ban bril en gel in zijn kortgeknipte haar. Ik vind dat hij vreselijke spelletjes speelt, naar de grofste cartoons kijkt, een niet geheel leeftijdseigen belangstelling voor cartoons met grappen over hoeren, transseksuelen, pijpen, beffen en kontneuken heeft, maar er tegelijk ontzettend lief en aandoenlijk uitziet. Ik ben blij dat hij zo open is, en me vertelt wat hem zoal bezighoudt. Ik vermoed dat ik op zijn leeftijd minstens zo geïnteresseerd was in de wereld om mij heen, maar dat ik zelf heel wat minder open was naar mijn eigen ouders. Swip lijkt zich niet te schamen voor zijn gevoelens, en eigenlijk kan ik daar alleen maar jaloers op zijn.
    Ik denk dat het geen enkele zin heeft hem te verbieden Grand Theft Auto IV te spelen, of naar South Park te kijken, en ik denk ook niet dat het hem emotioneel zal beschadigen of afstompen. Daar is hij veel te slim, te lief en te grappig voor.
    ‘Wat wilde je me dan laten zien, Swip?’ vraagt Lulu.
    ‘O Niets.’