Het begin

 

Lulu wil weten waar het begin van de snelweg is.

‘Papa wil je me waarschuwen als we bij het begin zijn,’ vraagt ze ernstig.

Ik beloof het.

‘Hoe ziet het begin er dan uit,’ wil ze weten.

Ik probeer me er een voorstelling van te maken. Is er wel een begin? Er zijn overal op- en afritten, maar waar begint het.

Ik zou het haar zo graag laten zien. Kijk Lulu: hier is het officiële begin. Het maakt me verdrietig.

We rijden in ons busje door Frankrijk; vier individuen die een gezin proberen te zijn. Ik hamer er steeds weer op: we zijn een gezin hoor jongens. Wij horen bij elkaar.

Swip hoort me niet omdat hij een koptelefoon op heeft en naar electronische muziek luistert. Valentijn kraamt eindeloos onzin uit; denkt dat hij grappig is. En toegegeven: vaak is hij dat ook, maar doceren is niet zijn sterkste kant.

Lulu zit naast me met konijn op schoot, trots dat ze ‘voorin’ mag zitten, en let op de weg.

We zijn nu drie weken van huis, en ik wil het nog even volhouden.

Een gezin.

Overal om ons heen op campings staan gezinnen met kinderen. Het maakt me onrustig. Ik wil verder, dóór.

In het zwembadje maken mijn kinderen snel vrienden. Kunnen we hier langer blijven papa?

Ik lig langs de kant in een plastic ligstoel naar mijn kinderen te kijken. Wordt het ruzie? Nee, het gaat goed.

Lulu komt af en toe vragen waarom ik zo sip kijk.

‘Kom je ook zwemmen papa.’

‘Ik kom zo.’

‘Mis je mama.’

‘Ja.’

‘Ik ook.’

Ze neemt een aanloopt en springt het water in.

‘Kijk papa,’ roept ze vrolijk.

Op haar handen loopt ze over de bodem van het bad. Haar benen steken boven het wateroppervlak uit.

‘Heb je het gezien papa?’

Ik heb het gezien.

Ondertussen bestudeer ik de kaart. Misschien geeft de kaart me het begin; op de tomtom zal ik het nooit vinden.

Ik wil zo dicht mogelijk tegen de Spaanse grens aan camperen, en het liefst ergens waar het rustig is - ver van huis – zodat we dagtochtjes naar San Sebastiaan kunnen maken, waar ze de allerlekkerste ‘pintxos’ hebben.

Een enkele keer zie je nog wel eens een ouder echtpaar in een auto waarvan er één een grote kaart, half uitgevouwen op schoot heeft liggen, en de ander aanwijzingen geeft welke afslag er genomen moet worden, maar meestal wordt er op de tomtom gereden.

Ik hou van kaarten. Misschien omdat ik componeer; een partituur is ook een soort kaart, die je de weg door een compositie wijst.

Maar Lulu vertrouwt op mij als wegwijzer.

‘Zijn we al op de snelweg papa?’

‘Nee nog niet.’

We zijn op zoek naar het begin.