Ik zit voor mijn tent onder de tarp in een
vouwstoel. Het is bewolkt, maar van tijd tot tijd breekt de zon door. Een
rustig dagje, de kinderen vermaken zich met elkaar. Af en toe komt er eentje
kijken of ik er nog ben.
We zijn nu vier weken van huis, langer dan ik
voor mogelijk had gehouden.
Ik doe ongeveer de dingen die we vroeger met
z’n vijven deden. Elke dag iets ondernemen. Een beetje rondhangen in de stadjes
in de buurt. Overbodige aankopen doen. Bezoek aan een bezienswaardigheid. Naar
zee. Nu we weer met z’n vieren zijn is het overwegend gezellig.
Ik geniet van het rijden in ons busje over de
kleine kronkelige wegen, de eeuwige strijd van de kinderen om wie er ‘voorin’
mag zitten. Ik draai onze liedjes en schiet vol, en dat is ook precies hun
functie. Onze eigen zelfgemaakte tearjerkers.
Ik vraag me af of je me gadeslaat. Of je ziet
hoe ik je mis, maar je toch ook al verraden heb. Of je begrijpt wat ik doe, wat
ik probeer te doen. Meestal begreep je me beter dan ikzelf; met het overzicht
van de buitenstaander, de blik van de ander.
Er is een jaar voorbij gegaan. Ik kan nog
altijd niet geloven dat ik je nooit meer zal zien, dat je nooit meer met die
licht spottende blik naar me zal kijken, mij bij mijn naam zal noemen. Dat ik
nooit meer je stem zal horen.
Ik heb geprobeerd open te staan voor een
nieuwe liefde, maar ik geloof dat ik nu al jammerlijk heb gefaald. Ik ben er
nog niet klaar voor. Ik dacht dat het één naast het ander zou kunnen bestaan:
liefde naast verdriet, vervulling naast gemis, maar ik denk nu dat het een
illusie is. Ik heb een ander niets te bieden.
Ik voel je overal om me heen. Het is alsof ik
maar een klein stapje moet doen om je ook werkelijk te kunnen zien. Een stap
die ik nooit zal kunnen nemen; niet zolang ik besta.
Ik luister naar het ruisen van de bladeren in
de wind. Het gekwetter van de vogels, het getjirp van een krekel, geritsel in
de bosjes om mij heen. Een vliegtuig met zijn langgerekte aan- en weer
afzwellende gerommel, een auto op het landweggetje verderop. En ergens in al
die beelden en geluiden zit jij verstopt. Als ik maar goed genoeg mijn best
doe, zal ik je zeker ontdekken.
Waar is Wally voor gevorderden.
Natuurlijk heb je een ander van alles te bieden. Misschien (nog) geen relatie, maar dat hoeft ook niet. Dat kan komen, of groeien of toeslaan. Zo alleen met de kinderen is het duidelijk dat er iemand mist, die er voorheen wel was. Zeker als je op plekken komt met gezamenlijke herinneringen of op bepaalde momenten. Geeft niets, is prima. Ontrouw aan Bibian zul je nooit zijn, er is hooguit plaats voor iets en iemand anders in je leven als jij er rijp voor bent. Veel plezier verder!
BeantwoordenVerwijderenJammer dat ik je zo goed begrijp als je schrijft dat je het nog altijd niet kan geloven dat je Bibian nooit zal zien. Ik heb het boek van Bibian gelezen, de documentaire van jullie gezien. Allemaal heel herkenbaar. Mijn man is een maand eerder dan Bibian overleden. Zij hadden tijdens hun ziekte even e-mail contact.
BeantwoordenVerwijderenWe probeerden ons voor te stellen dat het voor jullie nog erger moest zijn wat ons te wachten stond. Drie kleine kinderen. Wij hadden 1 groot kind van 19 jaar en mijn man was "al" 45 jaar.
Onze dochter wilde altijd arts worden, oncologe om precies te zijn. Met al haar negens en haar tienen,ook tijdens de ziekte en net na het overlijden van haar pappa behaald zij,gemotiveerder dan ooit, nog steeds deze bijzondere resultaten. En begrijpt en voelt zij de patiënten van de Daniël Den Hoed Kliniek des te meer aan. Ik vraag me nooit af waarom of waarvoor, maar hoop dat onze dochter in haar zoektocht naar een betere prognose en kwaliteit van leven voor mensen als haar pappa en jouw Bibian iets kan gaan betekenen. Mooie blog Klaas.
'maar je toch ook al verraden heb'. Jammer dat je het zo voelt. Wel begrijpelijk...
BeantwoordenVerwijderenWeer bijzonder mooi, ik heb twee maanden geleden mijn vader aan de gevolgen van kanker, chemo en bestraling verloren. Hoe vaak je nu op plaatsen komt waar gezamelijke herinneringen liggen. Hoe je de kleine dingen mist, zoiets triviaals als een potje wordfeud, de verwoede discussies over de politiek, maar ook het flesje bier voor de stacaravan.Ik herken veel van jou emoties in mijn moeder die heel erg haar best doet het leven weer op te pakken en voor iedereen zo "gewoon" mogelijk over te komen.
BeantwoordenVerwijderenGoed al dat gemijmer over Bibian dat mag, geeft je de kans om te rouwen en te verwerken.
BeantwoordenVerwijderenFijn dat je toch van jullie vakantie kunt genieten.
Sterkte met alles. Warme groet Rose.
Zo dichtbij en toch zo ver weg!! Of is het andersom?
BeantwoordenVerwijderenAls je zo eerlijk over je gevoelens bent is het nooit verraad. De lichamelijke gevoelens zullen ook opspelen en hadden het even nodig. Er komen nieuwe openingen die je weer zullen verwarmen.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel voor het delen van deze gedachtens en gevoelens.
BeantwoordenVerwijderenjullie zijn niet op vakantie! Maar maken indrukwekkende jeugdherinneringen voor later.
BeantwoordenVerwijderenDat is prachtig mooi...
Maria
Gefaald heb je in mijn ogen wel; een paar maanden na het overlijden van Bibian, juist als jouw kinderen troost hopen te vinden bij hun vader, loop jij met je hoofd in de wolken naar een andere vrouw; je hebt een andere liefde niets te bieden zeg je ( voor je blog-buhne), en vergeet nog steeds dat je kinderen je nodig hebben. En om de beurt voorin zitten lijkt mij matigjes
BeantwoordenVerwijderenZeg gefrustreerde anonieme kun je niet gewoon stoppen met je klote commentaar, daar zit Klaas en alle meelevenden van Klaas en zijn gezin absoluut niet op te wachten.
Verwijderenhelemaal mee eens
Verwijderenmaar ja volgens onderstaande zijn wij
amateur psychologen
wij mogen iemand niet steunen en al het goeds wensen
volgens mij is die gene jaloers
O jakkes Klaas, ben je zo eerlijk en probeer je alles zo oprecht te doen en krijg je zo'n reactie.... ik weet zeker dat de meeste mensen er volstrekt anders over denken en met erg veel respect met je meeleven.
BeantwoordenVerwijderenBah kun je die 'anonieme 'niet blokkeren , hij/zij geeft wel commentaar maar zonder naam, hoe laf is dat....
BeantwoordenVerwijderenKLaas leef je leven zo als jij denkt dat het goed is met vallen en opstaan.
Waar maken jullie je nou zo druk om? Anoniem geeft haar of zijn mening wat is daar mis mee. Klaas is stevig genoeg om deze mening te lezen .En Elly wat maakt het uit of je anoniem schrijft dat heeft niets met laf te maken.
BeantwoordenVerwijderenWat mij wel stoort is dat gemekker van de amateur psychologen....dat Klaas het goed doet....en dat hij mag mijmeren...enz dat geanaliseer over zijn rouw proces de goedkeuring en het zo goed weten wat goed voor hem is, en de pluim die hij krijgt.hou op met het zo goed weten!!!
Ik was niet van plan om anoniem te schrijven....maar nu doe ik het wel.
Goede reis Klaas en geniet van je vakantie
je doet zelf het zelfde pffffffffffffff
VerwijderenIk ben het ermee eens.
Verwijderenah jongens toch..ik vind ook dat de commentaren in het algemeen zoutloos zijn. Iedereen struikelt over elkaar heen om te laten zien hoeveel ze wel niet met Klaas begaan zijn. Ik word er in alle eerlijkheid soms ook een beetje flauw van. Laten we eerlijk zijn; natuurlijk is het pijnlijk voor de kinderen dat hij zo snel een nieuwe liefde had, waarom zouden we dat ontkennen? Tegelijkertijd durft deze man wel te laten zien wat er gebeurt in zijn leven. Als ik zijn blog lees komt hij bij mij over als een okay mens; uiteindelijk gaat het er om dat hij het beste voorheeft met de kinderen en uit alles blijkt zijn liefde voor hun. En zo erg is het nu ook weer niet als iemand een keer aan zichzelf denkt toch? Me dunkt, hij heeft ook recht op een leven, ook als dat soms wat lastig is voor zijn omgeving. Het is simpelweg voor iedereen een beetje passen en meten in zo een situatie..
BeantwoordenVerwijderen