Wat ik mis

Je handen en je mond,
je machtige en intimiderende haar
dat ik eerst gek vond ruiken,
maar waar ik nu van wakker lig:
zal ik het straks nog weten?
Je ogen die mij aankijken,
dan wegkijken, dan weer kijken.
Hoe je een beetje spottend op me
wacht,
je mond, je tong,
eerst je mond en dan plotseling je
tong,
het puntje van je tong.

De taal, de woorden,
de klinkers en de medeklinkers,
de stemhebbende en de stemloze,
de syntaxis en de morfologie,
de grammatica,
de gebiedende wijs,
de smekende wijs,
niet daar, wel daar,
net was het anders;
exacte wetenschap.

Het kijken maar niet aanraken,
- zal ik je helpen? nee laat me nou,
de kleine druppeltjes op je rug
en hoe ze proeven,
hoe uitbundig je kon plassen en
jezelf ontlastte langs de kant
- komt er niemand aan? nee niemand,
wanneer ik je mocht wassen,
de goede en de slechte keren,
de mislukte en de onderbroken,
die paar keer die we nooit
vergaten.

Het pijnlijk ongemak wanneer het
alles overheerste:
de klamme hitte van een overvolle
nachtbus in Shaanxi,
een apocalyptisch noodweer op
een bergtop in Catalonië,
achter een fietsenstalling in
Slotervaart op iemands 50ste
verjaardag, de midlife al op zijn
gezicht.

De pillenstrips verkeerd gelezen;
heb ik hem nou geslikt of niet?
bezoek aan het Aletta Jacobshuis
- daar zijn we weer,
de blauwe streepjes van de
doktersassistente
- waarom huilt u nou mevrouw?

Hoe er de klad in kwam en we het
steeds weer oppakten.

Je lichaam onomkeerbaar moe,
je gele huid met vreemde zwarte
strepen van de radioloog, je lieve
slangetje en je lieve zakje,
hoe je alles uitkotst en me angstig
vraagt of ik nog van je hou.

De pijn die niet meer weggaat.
Je ruikt nu anders
maar je smaakt hetzelfde.
Ik streel je voorzichtig en jij mij,
we praten dan maar over hoe het
was,
ik praat, jij luistert,
misschien zegt het je niet zo veel,
niet overschat, niet onderschat,
gewoon hoe het was,
ik mis het nu al zo.