Sterfdag

(voor de dichteres S. J.)
Op de eerste sterfdag van mijn moeder, 19 april, vree ik voor het eerst met B. Ik studeerde Engels maar voerde weinig uit. In de lift van het Amsterdamse Bungehuis waar de faculteit Engels destijds gevestigd was, stond B., die ik nog kende van de kleuterschool. ‘Hé jij bent Klaas,’ riep ze door de overvolle lift, ‘ik was vroeger altijd zó verliefd op jou.’ Ik bleek een makkelijke prooi. We spraken af om op haar kamer samen een tentamen te leren en later die avond poetste ik mijn tanden met een borstel die niet van mij was. In de wastafelspiegel keek ik naar B., die heel wat zelfverzekerder leek dan ik. Haar kamer was op de eerste etage van een prachtige villa aan het Vondelpark, die ze huurde, naar later bleek, bij de ooit veelbelovende dirigent O., die weer een goede vriend van mijn ouders was. Maar dat wist ik toen nog niet.
Nadat we gevreeën hadden - B. maakte veel lawaai, waardoor ik nog stiller werd dan ik toch al ben - realiseerde ik me dat het de eerste sterfdag van mijn moeder was. Dat leek me een slecht voorteken.
Of dit terecht was of niet, valt moeilijk te zeggen, maar tussen B. en mij is het nooit wat geworden. Ze maakte het al snel uit om weer terug te gaan naar haar vorige liefde, waarna ik nog drie jaar wanhopig verliefd op haar bleef.
Mijn vader stierf op 23 december; rare datum: de dag vóór de avond vóór. Meestal denk ik er wel aan, maar behalve de kinderen zijn er niet veel mensen in mijn omgeving die het wat zou zeggen.
‘Vandaag is het de sterfdag van mijn vader,’ zeg ik dan bijvoorbeeld tijdens het avondeten, en dan monsteren ze me zo’n beetje. Maakt hij een grap? Is dit heel zielig? Ik laat het er verder maar bij.
Mijn kinderen hebben mijn ouders nooit gekend, en ik vermoed dat ze zich sowieso geen voorstelling kunnen maken van mij, hun vader, als kind met ouders van vlees en bloed, nog onwetend van zijn eigen - in de sterren geschreven - vaderschap en weduwnaarschap en alles waar ik nu voor hen voor sta.
Nu is 25 juli erbij gekomen als datum om nooit te vergeten voor mij als achterblijvend echtgenoot, en voor de kinderen als datum om ‘er even bij stil te staan’ en soms per ongeluk te vergeten in de hectiek van het toekomstige bestaan.
En onvermijdelijk zal daar straks nog een datum bijkomen.