Slaap

Als ik Lulu naar bed breng, wil ze dat ik even bij haar kom liggen. ‘Breng je me eerst nog thee, papa?’ Ze wil er suiker en melk in; ik vind dat ze dan eigenlijk nóg een keer haar tanden moet poetsen, maar omdat ik weet dat ze haar thee toch nooit opdrinkt, maak ik er geen punt van.
Zodra ze slaapt haal ik het kopje weer weg omdat ik bang ben dat ze het anders misschien omstoot.
    ‘Kijk papa, dit zijn mijn dagboeken.’ Er staan er een stuk of zes op een rijtje op de boekenplank aan het hoofdeinde van haar bed. ‘Welke denk je dat het oudste is?’ Ik ga het rijtje af: fout, fout, fout, fout, fout, goed.
    Ik vraag of ze al schreef vóór Bibian ziek werd.
    ‘Nee, want ik kreeg het eerste dagboek van mama.’
    ‘Heb je ook over mama geschreven?’ Ze zegt van niet. ‘Dat wilde ik niet.’
    ‘Waarom niet?’
    ‘Omdat ik daar verdrietig van word.’
    Ik wil haar uitleggen dat het juist goed is om over je verdriet te schrijven, dat het je kan helpen het te verwerken, maar ik weet me in te houden.
    ‘Ik wil dat je tegen me aan komt liggen, papa.’ Ik kruip bij haar en konijn onder de deken. Ze draait zich van me af. ’Nu moet je zacht over mijn rug aaien.’ Dat is iets nieuws: volgens Lulu deed Bibian dat ook bij haar. Ik doe het heel zachtjes, steeds min of meer de zelfde cirkelvormige beweging met mijn vingers. Ik tel daarbij tot honderd, maar dat weet Lulu niet. Het is precies lang genoeg: als ik stop slaapt ze al bijna. Ongemakkelijk lig ik op mijn zij in het smalle bed.
    Zo lag ik bijna twee jaar geleden ook met Bibian in haar ziekenhuisbed, ingeklemd tussen mijn lief en de centrale verwarming, de laatste nacht dat we samen waren. Hoewel ik in een onmogelijke houding gedwongen was, en niet wilde verliggen, omdat elke aanraking haar een marteling was geworden, viel ik toch in slaap. De droomloze slaap van de ter dood veroordeelde, al was ik het niet die moest sterven de volgende dag.
    Ik probeer me op Lulu te concentreren en niet af te dwalen met mijn gedachten. De afspraak was dat ik zou proberen binnen een half uur naast haar in slaap te vallen, net zoals Bibian soms deed toen ze al ziek was. Maar ik krijg mijn kop niet stil; in mijn hoofd ben ik dit stukje al aan het componeren. Na een paar minuten laat ik me zachtjes uit bed glijden.
    ‘Ga je nu al weg?’
    ‘Slaap lekker, lieverdje, ik ben te onrustig.’
    ‘Is het half uur al voorbij?’
    ‘Ja, bijna.’