Ik werd wakker en staarde naar het plafond. Ik
dacht aan niets in het bijzonder tot ik me realiseerde dat het je verjaardag was. Ik
had slingers op kunnen hangen, balonnen blazen, maar je was toch niet gekomen.
Ik vind het de laatste tijd moeilijk me op je
te concentreren; je bent zo ver weg. Ik loop langs je portret, soms geef ik je
een kus alsof het een bidprentje is, en dan loop ik snel weer door.
Ik heb Valentijn geld gegeven om een
chocoladetaart te kopen, en ben de tafel mooi gaan dekken. Ik zette onze liedjes
op en bakte eieren, maakte koffie. Swip drinkt tegenwoordig koffie verkeerd.
Ik merkte het ook aan de kinderen: we voerden
een toneelstukje op. We vierden je verjaardag, maar we geloofden er niet in.
Ik probeerde me niet op te winden over de
kleine ruzies aan tafel en vocht tegen de tranen die steeds maar opwelden. Maar
waar huilde ik eigenlijk om? Om jou? Om mezelf? Om mijn leven dat maar
voortjakkert, om alle dagelijkse besonjes, om het wasmiddel dat op is, de
belasting die me mijn grijze kenteken wil afnemen, Valentijn die op het
nippertje is blijven zitten, om de kinderen die het niet begrijpen? Hoe kunnen
ze het ook begrijpen.
Na het ontbijt gingen we lavendel kopen om op
je graf te planten. Swip wilde Vietnamese loempias van een kraampje voor de
Praxis, maar ik wilde door naar Sint Barbara.
Bij je graf vroeg ik Swip wat hij voelde. Ik
vroeg me af of hij het zelfde voelde als ik bij het graf van mijn moeder.
‘Wat voel jij daar dan papa.’
Ik wist het niet. Kon het niet uitleggen.
‘En wat voel jij als we bij mama’s graf
staan.’
Hij wist het ook niet.
We groeven kleine kuilen en plantten de
lavendel. Swip maakte met witte steentjes een markering langs de rand
van je graf. Ik heb maar niet gevraagd waar hij die vandaan had.
Hoewel de hele dag in het teken van jou stond
was je er niet. Er was een borrel georganiseerd voor alle vrienden en kennissen,
maar ook daar was je niet. Ik vermoed dat het aan mij ligt. Ik was er zelf
niet.
Om een uur of twaalf lag ik op de bank, nog
nastuiterend van de alcohol en de adrenaline, te luisteren naar het geluid van
de ventilator.
Ik probeerde mijn gedachten te ordenen, me op
je te concentreren, maar er kwam niets. Ik lag daar maar.
Het is bijna één jaar. Ik heb het net niet
gehaald.
Die momenten zijn er gewoon, ook die hebben recht van bestaan. Het wordt een periode waarin je gevoelens aan toen en haar, regelmatig een bijrol spelen, omdat nu zoveel aan de hand is. Je kunt het niet preserveren als een soort reliek, maar er is meer over dan je soms realiseert. Door Bibian is er iets in jullie leven geweest dat een blijvende invloed heeft, als het niet zo sterk afgebakend vaak. De liefde die er was, blijft. Sterkte, alle vier!
BeantwoordenVerwijderen♡
BeantwoordenVerwijderen~x~
Ik zou het niet beter kunnen verwoorden dan Vlasje...dus bij deze sluit ik me daar heel graag bij aan. Veel kracht voor jullie ....
BeantwoordenVerwijderenLieve Klaas,ik kan me voorstellen , dat het een vreemde tijd voor jullie is.Bibian dood, Bibian jarig, Bibian, die zo ver weg voelt.En dan de hectiek van het dagelijks bestaan. Als ik je stukje lees doet het pijn in mijn hart.Ik zou je een enorme pot vol troost kado willen geven of heel rustig met je zitten en in stilte laten zijn wat er is, wat het ook is.Wens je heel veel liefs!!
BeantwoordenVerwijderenHet is painfull hoe aanwezig afwezige overleden geliefden zijn!
BeantwoordenVerwijderenGisteren was ik naar het strand waar ik altijd met hem ging. Soms ging hij dan alleen ff zwemmen en vroeg voor de grap:"als ik nu niet terug kom ga je mij dan zoeken?"
Hij kwam niet terug gisteren maar ik ging niet zoeken.
maria
Je zoekt naar woorden om uit te drukken hoe het voelt, maar juist het niet onder woorden kunnen brengen geeft weer hoe groot en diep het gemis is. Respect Klaas, voor jou en je gezin!
BeantwoordenVerwijderenhet glipt je door de handen,je kan het niet meer vast houden, dit is het proces!
BeantwoordenVerwijderenlaat het gaan. heel veel sterkte
Liesbeth List zong ooit:
BeantwoordenVerwijderen"Doodgaan duurt maar heel even
Liefde duurt wel zo lang
Blijf bij me tot het het licht verdwijnt
Blijf, en vergeet me dan..."
Dat laatste zit er gelukkig niet in, maar herinneringen vervagen, veranderen van vorm. In die zin vergeet je wel de 'echte' persoon. Ik weet niet of dat erg is.
Maria (een andere dan hierboven)
Ik ben er stil van en weet niet goed wat ik je moet zeggen, ik voel en lees de pijn en de onmacht van jou en je kinderen en kan niets voor jullie betekenen, dat is in een woord shit, ja sorry !!! Moest meteen denken aan het lied van " Blòf " Nee, ze is er niet en ik denk niet dat ze nog komt ...... Sterkte !!! Liefs Suus.
BeantwoordenVerwijderenEindstreep van je blog?
BeantwoordenVerwijderenZenuwslopend: repeterend afscheidnemen: eerst van de persoon, de mens die je liefhebt en vervolgens steeds weer, elke dag opnieuw , van alles wat die persoon vertegenwoordigde: het is een indringend, kwetsend, verdrietig en wonderlijk gebeuren. Dat liefde zo zenuwslopend kan zijn, zo sterkend ook. Dag lieve Klaas.
BeantwoordenVerwijderenVorige week is mijn lieve man overleden. Hij hoorde twee jaar geleden dat hij ongeneeslijk ziek was en volgde het weblog van Bibian op de voet. Hij was erg onder de indruk van de manier waarop zij schreef. Hun ziekteproces had veel overeenkomsten, zelfs de ziekenhuizen waar zij werden behandeld waren dezelfde. Ooit waren ze zelfs tegelijkertijd op dezelfde afdeling opgenomen.
BeantwoordenVerwijderenOmdat hij -op afstand- zo betrokken was bij het ziekteproces van Bibian en veel troost vond bij haar weblog hebben we op zijn crematie een nummer van Bibian, bye bye , laten horen. Klaas en Bibian, bedankt voor deze prachtige muziek.
Het verder gaan zonder partner met kinderen in de puberleeftijd moet ik nog gaan ondervinden. Ik hoop dat net zo goed te kunnen als Klaas. Ups en downs.