Borstel

 

Lulu wil dat ik haar borstel.

‘Die nieuwe borstel is veel lekkerder dan die ouwe papa,’ zegt ze tevreden.

Ik zou het niet weten, ik heb nauwelijks haar.

Er zitten allang geen klitten meer in, maar daar gaat het ook niet om. Ze vindt het gewoon lekker.

Ooit nodigde ik Bibian voor de eerste keer te eten. We speelden samen in ‘The Dead Motherfuckers’ en ik kon alleen nog maar aan haar denken.

Ik wist dat ze geen vlees wilde eten, dus belde ik mijn tante May om het recept van een notenpaté die zij wel eens voor me had gemaakt.

Bibian was onder de indruk. Ze keek naar me, met die licht spottende blik en genoot zichtbaar van wat ik had gemaakt.

Ik wilde haar zo ontzettend graag aanraken, strelen, zoenen, maar die blik van haar was intimiderend. Ik moest me vooral niets verbeelden.

Na het eten luisterden we muziek en praatten over onze band. We bespraken de nieuwe liedjes waar we aan werkten.

Ik stelde voor haar haar te borstelen. Ik denk dat ze het nooit langer heeft gehad dan toen. Eindeloos lang, dik, donkerbruin haar met die speciale geur die ik alleen van haar ken.

Ze vond het goed maar wel een beetje vreemd.

‘Alleen borstelen hoor...’

‘Ja, ja, alleen borstelen.’

Ik vermoed dat ik nog nooit zo lang en met zoveel overgave iemands haar heb geborsteld. Het was alles wat ik had, en ik haalde er uit wat er inzat.

Mijn vader borstelde vrijwel dagelijks mijn moeder. Hij zat dan op een oud Perzisch kussen bij de tot oliekachel omgebouwde turfkachel in onze huiskamer, met mijn moeder op de grond tussen zijn benen, eindeloos haar lange donkere haar te borstelen.

Met gesloten ogen gaf ze zich eraan over. Ze heeft wel eens gezegd dat ze zonder dat borstelen misschien wel bij mijn vader weg was gegaan; maar dit was gewoon té lekker.

Bibian had natuurlijk gelijk dat ze het niet helemaal vertrouwde; het was een oude beproefde versiertruc. En het werkte. Ze ontspande en kwam tegen me aan zitten, dichterbij dan ooit tevoren. Slag na slag liet ik de borstel het werk doen, terwijl ik ondertussen wanhopig probeerde te verzinnen wat de volgende stap zou kunnen zijn.

En nu borstel ik vol overgave mijn dochter, die precies weet hoe ze het hebben wil.

‘Honderd keer papa, dan groeit het sneller.’ Ze wil het net zo lang als dat van haar moeder.

‘Als ik vijfentwintig ben knip ik het af.’

‘Waarom dan?’

‘Gewoon.’

Hardop tellen we samen de slagen.