Antisemitisme

De meeste van mijn vrienden en kennissen zijn gelukkig geen antisemiet. Ze zijn wel antizionist en ervan overtuigd dat Israel genocide pleegt op de Palestijnen. Een enkeling wil zelfs liever geen contact meer omdat ik vanwege mijn afwijkende mening over de oorlog in Gaza medeplichtig aan genocide zou zijn. Dat krijg ik dan weer te horen via appjes of via messenger, verzonden van een iPhone of MacBook die draait op Israëlische technologie. Dat dan weer wel.
    Ik geloof dat de consensus inmiddels is dat Israël inderdaad genocide pleegt en erop uit is alle Palestijnen uit Gaza (ik heb het even niet over de westbank) te verdrijven of te vermoorden. Het maakt niet uit met welke argumenten je komt, het is alsof je tegen een muur praat: Israël pleegt genocide. En dat is natuurlijk heerlijk om te kunnen zeggen, want dan sta je automatisch aan de goede kant van de geschiedenis, en het woord rolt ook zo lekker van de tong, al heeft het eerst wel een kleine betekenisverandering moeten ondergaan om op Israël van toepassing te kunnen zijn.
    De massamoord door de Nazi’s en anderen op zes miljoen joden of de doelstellingen van Hamas ten aanzien van Israël zijn meer old school genocide (het volledig uitroeien en verdrijven van het joodse volk), en wat Israël in Gaza doet (en ja, er gebeuren daar ongetwijfeld verschrikkelijke dingen, maar het is dan ook oorlog) is genocide 2.0. 
    Als je wat er in Gaza gebeurt genocide noemt, dan toch ook wat Rusland in Oekraïne doet, China in Tibet en met de Oeigoeren of Nederland in Indonesië tijdens de politionele acties. Alleen mag je dat niet zeggen, want dan maak je schuldig aan een whataboutism; je mag namelijk niet het een met het ander vergelijken want het gaat hier om Israël, en Israël alleen.
    Het verbod op whataboutism geldt andersom trouwens niet, want als je met redelijke argumenten die beschuldiging van genocide in twijfel trekt, word je meteen met de situatie in de westbank om de oren geslagen.
    Ik ben geen antisemiet, ik ben alleen antizionist hoor ik voortdurend. Dat je daarmee het bestaansrecht van een legitieme staat ontkent, er kennelijk geen probleem mee hebt dat haar bevolking dan maar weer in de diaspora moet, doet even niet ter zake. Met antisemitisme heeft het niets te maken. Dat het zionisme in de tweede helft van de negentiende eeuw is ontstaan als reactie op het Europese antisemitisme en de pogroms vergeten we gemakshalve maar even. 
    Wij zien hier in het Westen (op de linkerflank) de Palestijnen nu eenmaal graag als de underdog, en zelfs als een bijzonder soort über-underdog, want al die andere underdogs die het net zo moeilijk of soms nog veel moeilijker hebben, zijn om onduidelijke redenen minder interessant of relevant.
    Overigens vonden de Nazi’s en hun sympathisanten zichzelf indertijd ook geen antisemieten. Zij hadden een boeman nodig om de schuld te kunnen geven van alle ellende in Duitsland en de rest van de wereld en als bliksemafleider voor de werkelijke problemen (als er geen joden bestonden, zouden ze moeten worden uitgevonden, schreef der führer al). Dat is overigens al eeuwen zo: de pest, hongersnood, overstromingen, economische malaise, daar hebben we de joden voor.
    Ik vrees dan ook dat de schrikbarende heropleving van het Europese antisemitisme een signaal van iets anders is, waar we liever de ogen voor sluiten, omdat het zo groot en bedreigend is, en zo onoplosbaar en verweven met alles waar onze westerse maatschappij op is gestoeld. Het gaat hier bij ons namelijk op alle fronten heel erg mis; de tekenen zijn er al lang en worden steeds pregnanter, maar we willen er niet aan; het is te ingrijpend, te globaal, te complex. En dus maken we ons liever druk om Israël, die eeuwige en ideale bliksemafleider voor elke onheilstijding. En dat is dus geen antisemitisme.