De Weduwnaar

Het weduwnaarschap bestaat voor een groot deel uit het ontplooien van managersactiviteiten. Ik beheer de overvolle agenda van drie sociaal goed ontwikkelde kinderen, en moet ondertussen ook mijn eigen afspraken en verplichtingen zien na te komen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik af en toe een steekje laat vallen.

’s Middags ben ik Lulu’s privé-taxi voor het brengen en halen naar vriendjes, vriendinnetjes, muzieklessen of andere aktiviteiten (de jongens fietsen Godzijdank tegenwoordig zelf). In de weekeinden zijn er de verjaarspartijtjes waarvoor eerst kadootjes gekocht moeten. Lulu heeft over het algemeen zeer specifieke ideeën over wat ze haar vriendinnetjes wil geven, de klasgenootjes van Valentijn en Swip vragen steevast ‘geld’. Meestal voor een computergerelateerd spel. Eigenlijk heb ik een hekel aan het geven van geld, ik vind het van weinig fantasie en inlevingsvermogen getuigen, maar soms komt het me ook wel goed uit.

Er moeten boodschappen gedaan, wasjes gedraaid en uitgehangen, de kat moet een pilletje en een drankje vanwege een blaasontsteking. Er zijn tienminutengesprekjes op de basisschool en langere gesprekken op de middelbare.

Er moet eten gekookt, afgewassen, er moeten schoolboterhammetjes gesmeerd. Valentijn moet met zijn huiswerk geholpen, Swip moet met hel en verdoemenis gedreigd als hij mijn computer hackt of manipuleert. De kinderen moeten hun tanden poetsen, op tijd naar bed, gecontroleerd worden op illegale iPodjes en iPad’s onder de dekens, of lezen na tienen. Er moet veel gepraat en geknuffeld en nog meer gepraat.

Als ik Bibian niet zo miste, en de aanleiding niet zo verdrietig was, zou ik mezelf een gezegend mens noemen.

Ondertussen probeer ik ook nog iets van een privéleven te hebben. Ik schrijf aan een roman, probeer mijn blog bij te houden, componeer liedjes, neem zanglessen en doe af en toe optredens in mijn eentje.

Ik verwaarloos mijn vrienden, omdat ik – zeker door de week – de energie niet kan opbrengen voor etentjes of ander sociaal gedrag, en hoop maar dat ze nog een beetje geduld met me hebben.

Daarnaast probeer ik af en toe met mijn vriendinnetje S. af te spreken. Dat kan bijna alleen onder schooltijd omdat we allebei kinderen hebben die natuurlijk voorgaan. Ik ben al heel blij als we samen haar hondje R. hebben uitgelaten en even op een bankje aan het water hebben gezeten.

Op een gekke manier ben ik ook heel gelukkig met mijn nieuw verworven onafhankelijkheid. Zeker als ik in mijn eentje in mijn busje naar een kerkje in Holysloot rijd om daar op te treden voor bekenden en onbekenden.

Het maakt me gelukkig en verdrietig tegelijkertijd. Ik denk dat het één ook niet zonder het ander kan.

Een mensenleven.