Bus

 

Eindelijk begint de zon een beetje te schijnen. Zondag hebben we met vriendin S. gewandeld in het Amsterdamse bos en voor de kinderen een waterfiets gehuurd. Swip en Lulu sprongen al snel in het ijskoude water, hebben de hele weg terug naar ons busje lopen klappertanden.

Lulu doet erg boos tegen mij over S. Sowieso over vrouwen die te dicht in mijn buurt komen. Ze weet dat ik S. leuk vind, en dat er iets tussen ons begint op te bloeien.

Dat mag niet. Ik mag alleen van mama houden. Punt.

Ik probeer haar uit te leggen dat het één niets met het ander te maken heeft. Dat ik natuurlijk nog net zoveel van mama hou, en dat ook altijd zal blijven doen. Dat daar niets of niemand tussen kan komen. Maar dat ik ook verder wil met mijn leven. Er iets van wil maken. Gelukkig wil zijn. Dat ik dat ook nodig heb om een leuke en grappige vader te kunnen zijn. 

Valentijn en Swip hebben er minder moeite mee. Die zeggen dat ze me het wel gunnen.

Ik begrijp Lulu heel goed. Ze is bang voor nog meer veranderingen, heeft een loyaliteitsprobleem, en ze wil mijn onverdeelde aandacht.

Ik voel mezelf natuurlijk ook schuldig, ontrouw, in verwarring. Een verrader. Kan dit wel, mag dit wel. Ik weet het niet. Is het niet veel te snel. Ja. Ongetwijfeld.

Je kunt alles uitstellen, wachten op een beter moment. Eerlijk gezegd heb ik dat nooit gedaan. Bibian is op de tweede dag dat we wat met elkaar kregen al bij me ingetrokken, bij eerdere relaties was ik meestal degene die meteen maar ‘introk’. Onze kinderen hebben we ook niet gepland. Liever er vol inspringen en misschien verschrikkelijk uitglijden, dan wachten tot het moment voorbij is. Aan de andere kant heb ik nu wel de verantwoordelijkheid voor drie kinderen.

We hebben besloten het van de zomer met onze twee gezinnen te gaan proberen in de Karpaten in Transsylvanië. Daar zijn we allebei nog nooit geweest.

S. verdiept zich in de aanschaf van een oude Duitse brandweerbus waar we met z’n allen inpassen. Swip droomt al van een met bloemen beschilderde hippiebus. S. zegt dat ze het een goed idee vindt. Als we een bus vinden, mogen haar en mijn kinderen hem beschilderen. Het maakt me vrolijk en verdrietig tegelijk.

Vriendinnen I. en L. zeggen dat Bibian het me zeker gegund zou hebben. Dat ze wilde dat ik ook zonder haar weer gelukkig zou worden. Ik betwijfel het. We hebben het er wel eens over gehad, de mogelijkheid van een nieuwe liefde, maar ze wilde er niet van horen.

Het had denk ik ook niets uitgemaakt. Als ze me had aangemoedigd toch vooral aan de toekomst te denken, had ik me net zo schuldig en verward gevoeld.

Eerst maar eens een geschikte bus vinden.