Lulu and the Lampshades

L. kan er geen genoeg van krijgen. Het is onze laatste dag alweer, morgen vliegen we terug naar Amsterdam. Op één rode en één zwarte All Star - ze is er van overtuigd dat ze een trend gaat zetten - klautert ze over de rotsen in Central Park. Het begint al te schemeren, de lucht kleurt donkerblauw. Ik moet haar filmen terwijl ze “you’re gonna miss me when I’m gone” zingt.
    ‘Ik ken alleen niet alle woorden, papa.’
    ‘Dat maakt toch niet uit? Wat je niet weet, bluf je gewoon.’
    ‘Maar dan is het geen echte videoclip.’
    Ze legt haar iPad op de grond en springt er overheen. Het resultaat speelt ze af in slow motion, wat een prachtig shot van haar oplevert tegen de lucht en de wolken.
    ‘Dat monteer ik er straks dan tussen.’
    ‘Zullen we afspreken dat we ooit samen nog een keer gaan?’
    ‘Ik wil nog niet terug, papa. We moeten nog even naar onze geheime plek.’
    Ik volg haar naar een heuveltje aan de westkant van het park recht tegenover het Dakota Building dat helemaal in de steigers staat. We gaan zitten op een paar grote stenen.
    ‘Deze plek heet “La Bibian”, papa.’
    Ik vind het een prachtige naam voor onze geheime plek.
    ‘We zijn dodenherdenking vergeten,’ zegt L. geschrokken. ‘Zullen we dan nu maar twee minuten stil zijn?’
    ‘Dat lijkt me een heel goed idee.’ We zwijgen een tijdje. Na krap één minuut houdt L. het niet meer vol. ‘You're gonna miss me by my walk, you'll miss me by my talk, you're gonna miss me when I'm gone.’
    We kijken naar de hardlopers in het park. Ik word er verdrietig van, Bibian en ik hebben samen heel wat rondjes in het Vondelpark gedaan.
    ‘Waar heb jij aan gedacht, papa?’
    ‘Aan mama.’
    L. kijkt ongelovig. Ze had zich niet gerealiseerd dat je bij dodenherdenking niet verplicht aan de tweede wereldoorlog hoeft te denken.
    ‘Ik denk dat ik Central Park het leukste vind.’
    Ik misschien ook wel. Al die highlights zijn natuurlijk indrukwekkend, maar ik ben eigenlijk het gelukkigst als ik ergens in het gras kan zitten. We kijken naar een ratje dat naast ons heen en weer scharrelt. Het is al bijna helemaal donker geworden.
    ‘Zullen we maar eens teruggaan? Het is nog zeker een uur met de metro.’
    L. is ook moe. Haar rugzakje is zwaar van de EOS lipbalsem, babylips, T-shirts, All Stars en allerlei Amerikaans snoep: ze heeft enorm geshopt. We steken over en nemen de B lijn ter hoogte van 72nd Street.
    ‘You’re gonna miss me when I’m gone.’