woensdag 24 juli 2013

Laatste dag

 
Ik probeer me te herinneren wat we deden, de dag voor je doodging.
Het was warm, de ventilator snorde de hele tijd. We sliepen voor de laatste keer samen boven in het ‘grote bed’. Toen we wakker werden was je een paar minuten helder en daarna weer onbereikbaar.
We leefden in een wereld van pillen, drankjes, injecties en infusen waarvan ik de namen gelukkig ben vergeten: de terminologie van de dood.
De thuishulp zal gekomen zijn, die aardige jongen, hoe heette hij ook weer? Je werd gewassen met een washandje, het zakje met galdrab werd vervangen.
Tot op het laatst hielden ze je medicatie bij in het logboek, aangevuld met een kort verslagje.
Iedereen wist: dit gaat niet lang meer duren. Je wist het zelf ook, maar nu het zo dichtbij was gekomen, wilde je er niet meer over praten. Wat viel er nog te zeggen.
Van de dag zelf weet ik niets meer. Ik vermoed dat de kinderen ergens zijn gaan spelen, de vakantie was net begonnen. De koerier van de apotheek zal langsgekomen zijn met nieuwe voorraden overbodige pillen.
Muziek luisterden we niet meer. Onverdragelijk.
Ik zal veel naast je op de bank gezeten hebben, en aan tafel op gedempte toon gesprekken hebben gevoerd met de mensen van de thuiszorg, vrienden en vriendinnen, de kinderen.
Ik zal de kinderen onredelijk afgesnauwd hebben dat ze stiller moesten zijn wanneer ze zaten te kibbelen.
Valentijn heeft je voorgelezen terwijl je sliep, ik weet niet meer waaruit. Iets over de Griekse goden.
‘Gaan we nog op vakantie papa,’ vroeg Lulu bezorgd. Onmogelijk te beantwoorden vraag.
Je kwam niet meer aan tafel voor het avondeten. Je at sowieso niet meer. Alleen ijklontjes en koud water kon je nog verdragen.
Ik at met lange tanden van wat er met zoveel liefde voor ons gekookt was. Dwong mezelf te blijven eten; door te gaan.
Het werd me gaandeweg duidelijk dat je die nacht niet meer boven zou slapen. Je was te zwak om de trap nog op te komen.
Ik ben bij je komen liggen in het ziekenhuisbed aan het raam aan de voorkant van het huis.
’s Nachts moest je naar de WC. De heenweg lukte je nog, strompelend aan mijn arm, maar in het halletje zakte je door je benen. Je bent teruggekropen naar je bed, waar ik je met moeite in wist te tillen.
Daarna viel ik als een blok in slaap, ondanks de krapte in het smalle bed, en de ongemakkelijke houding waarin ik gedwongen werd te liggen om jou de ruimte te geven.
Onze laatste nacht samen op deze wereld.


19 opmerkingen:

  1. poeh...zo herkenbaar...deze dag was jullie laatste dag en deze dag is de verjaardag van mijn lief die 29 mei jl overleed aan kanker alles is de eerste keer.via via kom ik op jouw blog terecht. ook wij hadden en hebben een blog. mij helpt het ook dat schrijven. je bent een jaar verder dan ik. sterkte en een lieve groet, Stella

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ach Klaas, hoe triest, hoe triest....

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik word er ook zo verdrietig van, wat een liefde!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Veel sterkte vandaag. Misschien dat je nu een nieuwe fase in je rouwproces ingaat.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. een dag, de laatste samen, pijn, opluchting, verdriet, leegte, doorgaan, stilstaan, leven met en leven zonder, zonder haar. met je gezin, met jezelf, met een hart dat zo kan liefhebben, het leven dat boeiend en mooi blijft.Maar er zit een gat in.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Dag beste Klaas,
    Ik lees jouw blog al heeeeel lang en heb nooit eerder gereageerd. Nadat ik min of meer toevallig Bibian's boek Paniekspinnen uit de bibliotheek mee naar huis nam ergens in het najaar van 2012 heeft jullie leven mij niet losgelaten. De EO uitzending Kruispunt heb ik gezien en ook anderen in mijn omgeving hierop geattendeerd. Bibian was zo getalenteerd en zo'n geweldig leuke mama, dit had niet mogen gebeuren. Ook jij bent een fantastisch schrijver en een fijne papa! Vandaag 'nu de cirkel rond is'

    BeantwoordenVerwijderen
  7. toon ik jou mijn respect en wens ik jou en de kinderen alle goeds toe!
    Hartelijke groet, Marga van der Lee- Kollee

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Een paar dagen geleden je blog en verhaal ontdekt. Zonet de reportage gezien.... Ben gecharmeerd door jullie muziek, gegrepen door wat jullie overkomen is, vol bewondering over hoe jullie hier doorheen zijn gekomen en in de moeilijke omstandigheden mooie dingen verwezenlijkt hebben...

    Vandaag brand ik een kaarsje voor jullie,
    fany

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Beste klaas
    Eigenlijk is alles al gezegd
    Bibian zal voor altijd in jullie hoofd en hart zijn
    Het doet daarom vandaag niet minder pijn
    Wat was en niet meer hier terug komt
    Ik wens jullie vandaag
    Heel veel sterkte…………….
    Of zoals Bibian zei: “ het komt goed”
    Een dikke knuffel voor jullie allemaal
    Groeten patty

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Lieve Klaas, Valentijn, Swip en Lulu, vandaag is het een jaar geleden dat jij Bibian en jullie moeder verloren. Het 1e jaar hebben jullie overleefd. Sterkte met het komende jaar. Ik wens jullie veel liefde, moed en warmte toe. Met elkaar en voor elkaar. Liefs, Annemarie

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Een paar weken na het overlijden van mijn man en maatje las ik toevallig dat jouw Bibian 2 dagen na hem is overleden. Sindsdien lees ik jouw blog, dat zó herkenbaar is. Na een jaar heb je alles een keer 'gehad', zegt men dan en zou het iets
    'makkelijker' moeten worden. Maar mijn heimwee wordt alleen maar groter: heimwee naar het samen dingen ondernemen, gezellig samen een terrasje pakken, samen op vakantie gaan enz. Kortom: heimwee naar mijn lief en naar die mooie tijd, die nóóit terugkomt.......

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja ik denk dat heimwee het juiste woord is!!

      Verwijderen
    2. Ik heb nooit kunnen benoemen wat het gevoel is dat knaagt, vreet en mij onrustig maakt zonder dat ik weet waarom. Nu weet ik dat het woord heimwee past bij dit gevoel.

      Verwijderen
  12. heimwee soms zelfs beetje zeeziek van al die golven van emotie!
    maria

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Veel sterkte Klaas en kids ....
    Wendy

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Vol liefde en emotie heb ik jouw blog en dat van Bibian gelezen. Zo ontzettend herkenbaar....... wat een gave als je de dingen zo herkenbaar kunt weergeven. Ik heb in december de diagnose alvleesklierkanker gekregen, gelukkig nog zonder uitzaaiingen, maar de emoties en angst voelen zo herkenbaar bij het lezen van Bibian's blog. Ben zelf ook moeder van 2 mooie meiden, getrouwd.......en te jong om te sterven (43). Wil jullie ontzettend veel sterkte en steun toewensen zonder jullie geliefde .......wat zullen jullie haar intens missen.

    Annelies

    BeantwoordenVerwijderen